W czasach dominacji heroicznej logiki politycznej, zainteresowanie słabością – jej teoriami, reprezentacjami artystycznymi i politycznymi wydaje się naturalnym odruchem, poszukiwaniem alternatyw, może także formą oporu. Słabość to atrybut kulturowej kobiecości, to odmowa, rezygnacja bądź nieumiejętność stosowania siły. To także pewien typ ontologii, w którym relacje między elementami nie są diagnozowane za pomocą władzy. Albo są, ale władza ta nie wynika z siły.